ILUNDEGI

        Jabier Pikabea , 2002

llun zait labar nire sortzea,

hondorik gabeko arroilatzar azkengabea.

Gogotik nahi dut nire hasierarik;

baina ezin dut orduko izatearen berririk.

Begiak nahiz onik,

ezin eskura,

ezin begira,

oro zait ilundura,

nire lehen oroimenaren talaiatik.

Askotan jiratzen naiz haranzkora,

jakin-minaren indarrez,

zer ote nintzenaren jakin-minez;

baina naiz biltzen osinzulora

ezerezaren ur arretan murgilduz,

infinituaren lursailetan bakartuz.

Noiztikoa naiz? Horra nire galdera.

Eta ez dut begirik nire lehen izatera:

oro naiz, ilun, ezjakinaren minera.

Banaiz, hortaz badut hasierarik;

baina ez dakit zer nola nintzenik.

Ez daukat barne indarrik,

ez adimen-argirik

horretara naramanik.

Hutsarte zait lur-sail hura;

ez dut hangorik ene eskura;

oro naiz:

ilunuts,

hutsilun;

etsimenak harturik,

garaipenak ihesirik;

ilundegiaren etxepean biluts.

© Jabier Pikabea