PENTSAMENDUAK NEGUKO LOREAK DIRA

        Martin Etxeberria , 2005

 

 

Aspaldi,

elkarrekin ateratzen hasi ginen garai hartan,

kartulina beltzean margotutako

ipuin bat

oparitu nizun

zure urtebetetze egunean.

Ipuin bat eta belarritako batzuk.

 

Kolore zuriko hitz itsatsiek

eta zilarrezko paperez egindako balea batek

osatzen zuten nire ipuina.

Itsasoan galdu

eta herrialde urrun batean

printzesa bat topatzen zuen

marinel bati buruzko

ipuin inozo bat zen.

 

Baina gustatu egin zitzaizun.

Eta negar egin zenuen

era muxu bat eman zenidan.

Eta horregatik,

hurrengo egunean berriz idatzi nizun.

Eta zuk negar egin zenuen berriz

era muxu bat eman zenidan berriz.

Eta horrela,

nik idatzi era zuk negar egiten

bost urte pasa dira.

 

Atzo,

idazle alemaniar handi batek, Rilkek,

esaten zuen hartaz gogoratu nintzen:

berak jadanik ez zuela udaberririk behar

lurraz maiteminduta jarraitzeko.

Berdin maite zituela gereziondo loratuak

zein baso orbelduak.

Berdin aintzira izoztuak

zein erreka kantariak.

 

Eta bat-batean,

nik ere hori esan nahiko nukeela bururatu zait.

Ez daukazula jadanik,

hasieran bezala,

inongo udaberrirekin

ni harritzen egon beharrik.

Maite zaitudala isil eta bare ere.

Maite zaitudala negarrez era haserre ere.

 

Eta beharbada

horregatik ezkondu garela neguan,

hotza era euria egiten duen sasoi honetan.

 

Konturatu ez garelako.

Orain dela bost urte

elkar ezagutu genuenetik,

gure artean,

urtarorik ez dagoelako.

 

© Martin Etxeberria