BASURDE BURU DISEKATUAK

        Martin Etxeberria , 2005

 

 

Idazle handia

izan nahi nuen.

Handiena.

 

Eta horretarako,

arratsaldero,

kafe berria egin

eta laranja bat erdibitzen nuen

plater zuri baten gainean.

Mahai aurrean eseri eta,

garraztasun biak nahastuz,

idazten jartzen nintzen

laranja belztuen abaroan.

 

Orri hutsaren zeru txikian

hodei orbanak marrazten nituen

behin eta berriro;

hitz haiek

nire buruaren aterki bakarra zirelakoan.

 

Klasikoen irakurketak eta diziplinak

idazle bihurtuko ninduten.

Poeta.

Eta hilezkorra izango nintzen,

izar hotz urrunen

eta basurde buru disekatuen antzera.

 

Nire poemak

ibaira jaurtikitako

harri kozkorrak izango ziren.

Eta, aldi bakoitzean,

ura borobila bihurtuko zuten.

Metafora perfektua.

Hitz likidoa.

 

Garai hartan

kafe asko edan nuen

eta laranja asko jan nituen.

 

Gero,

bat-batean,

euria hasi zuen.

 

Goitik behera.

Eta busti egin nintzen.

 

Oraindik ez naiz erabat lehortu.

 

Gaur, hala ere,

ez diot idazteari utzi.

Izarrek urruti jarraitzen dute,

baina hortzak behintzat,

gero eta okerragoak ditut.

 

© Martin Etxeberria