TXORIONTASUN

        Jon Mirande , 1961

 

 

Egun batez nuelarik

Biotza txit gaixoa

Edanikan geiegitxo

Eusko ardo goxoa,

Entzun nuen oianean

Kantuz eusko xoxoa.

 

Pino baten adar puntan,

Pino sendo, jasoa,

Jarria zen, ta nik hara

Eman nuen pausoa

Hurbildikan entzutekotz

Kantan eusko xoxoa.

 

Euskaraz zuen kantatzen

Bere txori bertsoa,

Goraipatuz Lege Zarrak

Ta jainkoa, zintzoa

Baitzen pino hartan kantuz

Zegon eusko zozoa. ..

 

Esan nion: «Ulertzen dut

Nekez zure mintzoa,

Hain delakotz jori, landu,

Sakon eta jasoa,

Bainan eder duzu botza,

Goitar eusko zozoa!

 

Txoritxoa, gaua da ta

Iluna da basoa,

Ez al duzu beldurrikan?

Oi! baletor otsoa?»

—«Jaunaz beste, deusen beldur

Ez da eusko zozoa.»

 

Esan nion: «Nor da ote

Zure jabe, xoxoa?»

Hark: «Euskotar andrauren bat

—Ez zatar ez atsoa—

Eder, gazte. .Izena du

Euskolastikatxoa.

 

Esan nion: «Biotza dut

Eroria, lazoa...

Zure kantak al baleza

Berriz ezar jasoa!

Nai zaitut bai musuz bete.

Zato eusko-zozoa.

 

Estu nuen eni kontra

Txori polit gaixoa,

Eman nion egatxetan

musu bero gozoa

Eta nere poz negarrez

Busti nuen xoxoa.

 

Esan nion: «Entzutekotz

Zure kanta gozoa

Beste pino baten ondo

Zai da nere auzoa,

Harengana orain zoaz

Arin, eusko zozoa!»

 

Egatu zuen pinoz pino

Poztuz oian osoa,

Zeruraino jaikia zen

Eusko-pino-basoa...

Eta pino bakoitzean

Egondu zen xoxoa.

 

© Jon Mirande