KIÑUBA
(Cocteau'ri buruz)

        Lauaxeta , 1935

 

 

Ixarño erriko asele oztiña!

Bakalgayak loraz baitaukaz baratzak.

Mitxilleta iduri

dabil atsegiña.

 

Baña Erijo'k ain matte dauz loratzak!

Bakaltseña datza. ­Goxea zein eder,

ate bat, odol-lits,

ametsentzat dager!

 

Gentz bare orretan bakaltseña zurbil:

erle batek dausi loraen ederra?

Orra, laño-begiz,

Erijo ori dabil!

 

Erijo anderak kiñua bai ankerra!

Bakaltseñak: Nuan, Izpiñe'ra nuan,

antxe gorde nadin

lurraren kolkuan!

 

—Bakalgai erruki; ekarzuz zaldijak,

zaldi azkarrenak axe mien lagun.

Erijo ikusiki

daukodaz begijak

 

gogua dot orain, gau-margoz gain, illun.

Jaunaren zaldijak kanpuan irrintzi,

eta axia aulez

eziñik jarraiki.

 

Ibar-gentzan dardar, lurrak ez, ostruak;

ta zaldijak arnas, aboz-barik, ulez.

Urrun, oztiñaz bat

galdu zaldiñuak,

 

begi illunen bijak, gabaz ezik, autsez.

Arratsa dagon me, odol-litsa, urria!

Baratz-zale dua

bakalgai gastia.

 

Lora-artian Andra Erijo ikusiki

esan eutson meki, itzak izpi-antzo:

—Ik, bakaltseñari

goxez keñu-larri?

 

Bildurrez ikusi yok eure azken-zantso.

Erijo tokija ez neure baratza.

Emen soil il bedik

urrezko arratsa!

 

—Ene Bakalgaya: eztautsot kiñurik.

Nabarizkua zan neure irri-kiñuba,

Izpiñe'n gaur berton

otseña il biarrik!

 

Urrunan, oztin zan, ixar-eun, zeruba,

Ta zaldi-oñotsak etziran entzuten.

Betazal bat legez

gaba zan bilduten!

 

© Lauaxeta